20.07.2017 12:20
του Κωστάκη Αντωνίου
Ο τραγικός απολογισμός 43 χρόνων
πολιτικών εγκλημάτων της ηγεσίας
Kαθώς συμπληρώνονται 43 χρόνια από την ημέρα εκείνη που η μοίρα της Κύπρου σφραγίστηκε ανεξίτηλα από την εισβολή του Αττίλα και την κατάκτηση του μισού τμήματος της κυπριακής επικράτειας, οι ηγέτες μας, κάθε χρόνο έτσι μέρα, αρκούνται σε μεγαλόστομες διακηρύξεις, και επανάληψη χρεοκοπημένων πολιτικών και στήριξη διαιρετικών λύσεων, χωρίς κανένας από αυτούς να διαθέτει την τόλμη να προβεί σε έναν ωμό απολογισμό αυτής της 43χρονης τραγωδίας. Χωρίς κανένας ηγέτης να αναλαμβάνει ευθύνες και να αποσύρεται στα ενδότερα της κατοικίας του, ζητώντας συγχώρεση για τα εγκλήματα τα οποία διέπραξε.
Σαράντα τρία χρόνια από τη γενέθλια ημέρα της καταστροφής μας, αντί η πολιτική των ηγετών να αποδώσει μία έντιμη, δίκαιη διευθέτηση, η οποία να δικαιώνει τους ήρωες και τους νεκρούς μας, αντί να οδηγήσει σε τιμωρία της Τουρκίας για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία διέπραξε εδώ, αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει το Κυπριακό ένα βήμα πριν από την τουρκοποίηση.
Αντί στα 43 αυτά χρόνια η πολιτική των ηγετών μας να οδηγήσει στην πλήρη αποχώρηση του τουρκικού στρατού και στην πλήρη κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας, δεν έχει φύγει ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης, οι τουρκικές εγγυήσεις είναι ακόμη σε ισχύ και αποτελούν δαμόκλειο σπάθη επί του κυπριακού Ελληνισμού. Και ως να μην έφτανε αυτό, ακούμε σήμερα από τον Υπουργό Εξωτερικών ότι το “μηδέν εγγυήσεις μηδέν στρατός”, δεν αποτελεί ελληνοκυπριακή θέση!
Αντί η πολιτική των ηγετών μας να είχε οδηγήσει σε επιστροφή των προσφύγων, σήμερα η ανερμάτιστη και ενδοτική πολιτική της ηγεσίας έχει καταστήσει οριστική την απώλεια της Αμμοχώστου, της Μόρφου και όλων των κατεχομένων εδαφών μας. Και φθάσαμε στο σημείο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να χαιρετίζει την κατάθεση χάρτη από την τουρκική πλευρά, στον οποίο αποκλείεται η επιστροφή της Μόρφου και σημαντικών ελληνικών εδαφών!
Αντί, στα 43 χρόνια, η πολιτική των ηγετών μας να έχει επιτύχει την αποχώρηση των Τούρκων εποίκων, γίνεται αποδεκτή η παραμονή όλων σχεδόν, κάτω από διάφορα κριτήρια. Αυτοί οι θλιβεροί ηγέτες έχουν μετατρέψει τον εποικισμό από έγκλημα πολέμου, σε ανθρωπιστικό πρόβλημα!
Αντί στα 43 χρόνια, η πολιτική των ηγετών μας να έχει επιτύχει καθολική διεθνή στήριξη υπέρ των δικαίων του κυπριακού Ελληνισμού, και έγκριση διεθνών κυρώσεων κατά της Τουρκίας, δεν υπάρχει ούτε μία χώρα, ούτε ένας διεθνής οργανισμός, ο οποίος προσφέρει πρακτική στήριξη στις θέσεις μας. Ουδείς καταδικάζει την Τουρκία. Επειδή αυτό προωθείται από την τραγική πολιτική της ηγεσίας, πως η Τουρκία πρέπει να απο-ενοχοποιείται και όχι να ενοχλείται.
Αντί στα 43 χρόνια, η πολιτική των ηγετών μας να επικεντρώνεται στην απομόνωση του ψευδοκράτους, επικεντρώνεται στην αναβάθμισή του. Αντί να εφαρμόζει στην πράξη τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, για ακύρωση της αποσχιστικής απόφασης, η ηγεσία εγκαθιδρύει πολιτικές και εμπορικές σχέσεις με το ψευδοκράτος, αναβαθμίζει τον παράνομο ηγέτη σε συμπρόεδρο, ο Πρόεδρος τον “βαπτίζει” κοινό οραματιστή, επιτρέπει σε ξένους ηγέτες, μέχρι και τον Αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, να συνομιλεί μαζί του στο “προεδρικό”, οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων σπεύδουν στο ψευδοπροεδρικό να τον διαβεβαιώσουν ότι θα εκτελέσουν όλες τις εντολές του. Αντί να ακυρώνουν την απόσχιση, οι ηγέτες την αποδέχονται.
Αντί στα 43 χρόνια, να επιμένουμε σε αρχές δικαίου, οι ηγέτες μας προβαίνουν σε συνεχείς υποχωρήσεις. Στο Κρανς Μοντάνα ο Αναστασιάδης τα παρέδωσε όλα.
Αντί στα 43 χρόνια, να ενισχύεται η Κυπριακή Δημοκρατία, οι ηγέτες μας τη διαλύουν εσωτερικά, διά της κομματοκρατίας και εξωτερικά αποδέχονται τη μη συμμετοχή της σε διεθνείς διασκέψεις. Με τον Πρόεδρο να αρνείται τον τίτλο του ηγέτη κράτους και να αποδέχεται τον τίτλο της “Αυτού Εξοχότητος”.
Μένουμε ώς εδώ. Για να μην αναφερθούμε σε άλλα ολέθρια πολιτικά εγκλήματα της ηγεσίας. Μίας ηγεσίας όπως η σημερινή, η οποία τα Βατερλώ τα ερμηνεύει ως Θριάμβους, την προσφορά Γης και Ύδατος ως “ειλικρινή βούληση για λύση” και την επιδρομική ρητορική της Τουρκίας ως “θετική βούληση”.
Δεν ενδιαφέρουν πλέον και καμία σημασία δεν έχουν, οι όποιες αγαθές προθέσεις των ηγετών. Εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Και στα 43 χρόνια, αντί να απελευθερώσουν την Κύπρο, την έφεραν πιο κοντά στην τουρκοποίηση. Αντί να ανυψώσουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, αφελληνίζουν και δημιουργούν νεοκυπριακή συνείδηση.
Είναι ηγέτες κάτω του μετρίου, ανίκανοι και δούλοι κομματικών φιλοσοφιών και προσωπικών σκοπιμοτήτων.
Η Ιστορία δεν θα τους κρίνει αύριο. Τους έκρινε σήμερα. Παρέλαβαν Κύπρο ελληνική και βρίσκονται ένα βήμα πριν την καταστήσουν τουρκική…
