09 Απρίλιος 2017
Με τον Ανδρέα Σ. Αγγελίδη
Η Βουλή των Αντιπροσώπων, στο πλαίσιο Συνταγματικής πρόνοιας (Άρθρο 62), έχει εξουσία να αποφασίζει «… εν παντί θέματι». Μόνη εξαίρεση τα θέματα που υπάγονται στις Κοινοτικές Συνελεύσεις. Είχε εξουσία και αποφάσισε, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, για το ιστορικό γεγονός του ενωτικού δημοψηφίσματος. Τούτο ενόχλησε, κάποιους. Ο κ. Ακιντζί και η ίδια η Τουρκία εμφανίστηκαν ως ο κυρίαρχος της κατάστασης και θεώρησαν, αυθαίρετα, ότι η απόφαση αποτελεί δήθεν επαναφορά απόψεων για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και διέκοψαν τις συζητήσεις, απαιτώντας την εξαφάνιση αυτής της πρόβλεψης.
Άλλοι κομματικοί και μη από την ελληνοκυπριακή πλευρά, ήγειραν θέμα, δήθεν, ανάμειξης της Βουλής στις αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας. Υπεβλήθη δε Πρόταση Νόμου (ΔΗΣΥ) με στόχο να ανατραπεί η προηγούμενη απόφαση της πλειοψηφίας της Βουλής.
Προφανώς τους διέφυγε το γεγονός ότι, η καθοδηγούμενη από την Τουρκία (στο πλαίσιο της θεώρησης περί Κύπρου του Νιχάτ Ερίμ) Τουρκανταρσία του Δεκέμβρη του 1963, είχε στόχο τότε, όπως και σήμερα, την κατάρρευση του Κράτους και των θεσμικών οργάνων του (Κυβέρνηση, Βουλή και Δικαιοσύνη). Παράλληλα, τους διαφεύγει ότι το Υπουργείο Παιδείας υπάρχει γιατί η Βουλή αποφάσισε, κατά το δίκαιο της ανάγκης, τη δημιουργία ενός μη προβλεπομένου από το Σύνταγμα Υπουργείου για να συνεχίσει η λειτουργία του Κράτους και σ’ ό,τι αφορά τον πολιτισμό και την εκπαίδευση.
Ήμαστε ήδη 52 χρόνια μακριά από την τότε πολιτική απόφαση και δίδαγμα της ομόφωνης απόφασης της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης (31.3.1965) για αυτοδιάλυσή της. Μια απόφαση που παραμένει ξεχασμένη, η οποία όμως ήταν το πρώτο συνειδητό βήμα προς κατάργηση διατάξεων του δοτού Συντάγματος που καθιέρωσαν τη δικοινοτική διάκριση. Μια συλλογική, με συγκεκριμένο νόημα απόφαση, που ανάλογο παράδειγμα δεν έχει να καταδείξει η πολιτική ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μια απόφαση η οποία πρέπει μέχρι σήμερα να θεωρείται ως ένα βήμα διεκδίκησης και μια μορφή συνειδητής αποποίησης δημόσιων αξιωμάτων, χάριν ενός ευρύτερου στόχου που συνίστατο στη σαφή εγκατάλειψη και κατάργηση προνοιών του Δικοινοτισμού. Στάση τότε η οποία, όμως, δεν διαπαιδαγώγησε τη σημερινή Βουλή.
Αυτοδιάλυση, ως ύψιστη αξία καταγγελίας και εγκατάλειψης προνοιών, οι οποίες διακρίνουν και διαχωρίζουν ρατσιστικά τον λαό και τη συμμετοχή του στις λειτουργίες του Κράτους του 1960, που ήδη όμως έχουν πολλαπλασιαστεί με όσα φαίνεται να έχουν συμφωνηθεί, ως επερχόμενη λύση.
Αυτοδιάλυση, η οποία ανέδειξε τον αντιδημοκρατικό διαχωρισμό των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας με βάση την εθνοτική τους καταγωγή, κατά παράβαση της αρχής της ισότητας. Είναι δε άγνωστο γιατί η σύγχρονη πολιτική ηγεσία την αγνοεί. Η αιτιολογία της παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ, πρέπει να προβληματίζει και σήμερα:
«… Επειδή παρά τα υπό της Ελληνικής Κοινοτικής Συνελεύσεως εις το διάστημα των τεσσάρων ετών επιτευχθέντα, η συνέχισις της λειτουργίας αυτής, ως ανεξαρτήτου κρατικής εξουσίας, θίγει την ενότητα του κράτους… και το δημόσιον συμφέρον επιβάλλει όπως αι ανήκουσαι εις την Ελληνικήν Κοινοτικήν Συνέλευσιν αρμοδιότητες περιέλθουν εις την ενιαία νομοθετική και εκτελεστικήν εξουσία της Δημοκρατίας».
Ήταν ένα βήμα προς κατάργηση του διαχωρισμού των πολιτών, του ενός και μόνου Κράτους, που διαμόρφωσε κατά τρόπο ανελεύθερο, απαράδεκτο και ρατσιστικό, το δοτό Σύνταγμα και που επιδιώκει να εξασφαλίσει η Τουρκία με την υπό εκκόλαψη συμφωνία με σαφή διαχωρισμό χώρου, εδάφους, λαού και πληθυσμού.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτή την τότε αποφασιστική ομόγνωμη πολιτική απόφαση. Ας προβληματιστούμε τι πετύχαμε στα 43 χρόνια διαλόγου. Τι είχαμε. Τι παραλείψαμε. Πόσο υποχωρήσαμε και πόσο απομακρυνθήκαμε από τους αρχικούς στόχους. Πόσα σφάλματα υπήρξαν και κύρια πού φθάσαμε σήμερα. Τώρα, πρόσθετα προς την παράνομη στρατιωτική κατοχή, τον ξεριζωμό, τον εποικισμό, έχουμε και την πρόσθετη αξίωση να μην έχουμε ιστορική μνήμη. Μας θέλουν υποτακτικούς, γονατισμένους και δουλόφρονες.
Η Τουρκία επιβεβαιώνει, για μια ακόμη φορά, ότι προβάλλει όρους και προφάσεις ως μέθοδο, τώρα και στο μέλλον, για να επιτύχει την πλήρη επικυριαρχία. Συνεπώς, είναι επιβεβλημένη και αναγκαία η συνένωση εκείνων των δυνάμεων που διαφωνούν με την αποδοχή μιας αντιδημοκρατικής, ανελεύθερης λύσης με ρατσιστικά στοιχεία και πρόνοιες, που θα επιτρέψουν στην Τουρκία να βρίσκει ασήμαντες αφορμές για προώθηση των επεκτατικών σχεδίων της σε βάρος της Κύπρου.
Ας αποτελέσει στην προσπάθεια για αλλαγή παράδειγμα η τότε ομόφωνη απόφαση της Κοινοτικής Συνέλευσης για την αυτοδιάλυσή της. Ας θυμηθούμε ότι η Βουλή, χάριν διάσωσης του Κράτους, ψήφιζε και η κοινωνία αποδέχτηκε τούτο, παράταση της θητείας της, όπως και του Προέδρου, κατά το δίκαιο της ανάγκης. Αντί τα σκαλοπάτια προς την ελευθερία, τώρα, κάποιοι ακολουθούν τον δρόμο της ταπείνωσης.
Όσοι δεν διακατέχονται από ψευδαισθήσεις, περί την τουρκική μεθοδικότητα στην προώθηση των στόχων της, έχουν καθήκον, ως μνήμη θυσιών και αγώνων και ως ζήτημα αξιοπρέπειας: να συστρατευθούν παραμερίζοντας κομματικές ή προσωπικές φιλοδοξίες για μια νέα πορεία δικαίωσης. Πρέπει να παρουσιάσουν από κοινού τη νέα στρατηγική της αλλαγής για να δονήσουν την απαξίωση που υπάρχει προς την πολιτική και τους πολιτικούς και να πείσουν ότι είναι εσφαλμένη η τακτική της αδιαφορίας με τη μη προσέλευση στην κάλπη. Η συμμετοχή όλων αφορά το μέλλον του τόπου.
ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/420274/i-apaitisi-tou-k-akintzi-kai-i-vouli-mas
